Սալվադոր Դալի
![](http://www.molorakweekly.com/wp-content/uploads/2013/01/salvador-dali-watch-300x325.jpg)
Ասում են, որ ոչինչ կյանքում պատահական չի լինում…
Հայտնի է, որ Սալվադոր Դալին (6 տարեկան) մի անգամ դպրոցում ուսուցչի ցուցադրած ստեյրոսկոպիկ նկարներից մեկում ճերմակ մուշտակով մի աղջկա պատկեր տեսավ: Սահնակին նստած դեռատի գեղեցկուհուն հետապնդում էր գայլերի մեծ ոհմակը, բայց նա համարձակորեն նայում էր առաջ, ¨ այդ հայացքից փոքրիկ Սալվադորի շունչը կտրվում էր:
Տարիներ հետո‘ 1929թ.-ին քսանհինգամյա Դալին հանդիպեց Գալային, որ նայեց նրան ճիշտ այնպես, ինչպես նկարի աղջիկը: Երեսունհինգամյա Գալան (Ելենա Դյակովնա – Դ¨ուլինա) ամուսնացած էր սյուռեալիստ բանաստեղծ Փոլ Էլյուրարի հետ: Մադամ Էլյուարը ազատաբարո, բարդույթներից զուրկ կին էր: Նրա դեմքն առանձնապես գեղեցիկ չէր, բայց մարմինն աստվածային էր: Տղամարդիկ գլուխները կորցնում էին նրա տարօրինակ հմայքից:
Երբ հայտնվեց երիտասարդ, խոստումնալից Դալին, Գալան հասկացավ, որ գտել է նրան, ում երկար փնտրում էր: Մեր Գալաթեյան ցանկանում էր Պիգմալիոն դառնալ ու երազում էր լավորակ, փափուկ ու ենթարկվող կավի մասին: Դալին հենց այդ կավն էր, որ կար:
Ինչ վերաբերում է Դալիին, նրա առաջին սերը տղամարդ էր‘ հռչակավոր բանաստեղծ Ֆեդերիկո Գարսիա Լորկան:
Գալայի հայտնվելուն պես ամեն ինչ փոխվեց Դալիի կյանքում‘ կապված դեպի կինն ունեցած սեքսուալ անցանկալի եր¨ույթների հետ: Քնկոտ, դժգույն, մի¨նույն ժամանակ իր կտավների ֆանտաստիկ էրոտիկայի աշխարհի հեղինակը‘ Դալին, գնալով ծաղկեց Գալայի շնորհիվ:
«Գալան իմ կյանքի աղն է, կրակը, որի մեջ փոխվել է էությունս: Նա իմ երկվորյակն է: Նա‘ այդ ես եմ»-, գրում է նկարիչը:
«Երկվորյակների» գործերը գնալով ավելի ու ավելի բարեհաջող էին ընթանում: Գալան զբաղվում էր նկարչի ֆինանսական հարցերով, կազմակերպում էր կտավների վաճառքը, ցուցահանդեսը: Վերջիվերջո դրամը դարձավ նրանց կիրքը: Դալին, ընկնելով հարստության հետ¨ից, ինքնագովազդի իսկական վարպետ դարձավ, որը ¨ հնարավորություն տվեց նմանվել իր եր¨ակայական հերոսներին: Ի տարբերություն նրա‘ Գալան ավելի իրատես էր: Նրան չէր բավարարում ոչ փողը, ոչ Դալին: Յուրաքանչյուրն ապրում էին իրենց կյանքով: Ժամանակ առ ժամանակ Գալայի սիրավեպերը շատ լուրջ բնույթ կրեցին‘ հետզհետե ավելի բուռն ու խելահեղ դառնալով:
Յոթանասունը բոլորած տիկին Դալին լքեց Սալվադոր Դալիին‘ ամուսնանալով Վիլյամ Ուոտլեյսի հետ:
Նկարչի համար դա «աշխարհի վերջն էր»: Գալան նրա համար երախան էր ու մայրը, կինն ու քույրը, մուսան ու մենեջերը: Առանց նրա Դալին գոյություն ունենալ չէր կարող:
Ի զարմանս նրա‘ Գալան հիասթափվում է Վիլյամից ¨ երկու տարի հետո կրկին վերադառնում Դալիի մոտ:
1970թ.-ին Դալին կնոջը նվիրեց Պուբոլ ամրոցը, որտեղ ամուսինն այցելում էր միայն տիրուհու թույլտվությամբ:
1982թ.-ին մահացավ Գալան (98 տարեկանում): Հուղարկավորությանը Դալին ներկա չէր: Դրանից մի քանի ժամ հետո նա եկավ գերեզմանոց ¨ ասաց.
– Տե՛ս, ես լաց չեմ լինում…
Հետո նա հրաժարվեց ուտելուց, շարունակ գոռում էր ու լացում: Անցավ որոշ ժամանակ ¨ խաղաղությունը հետ¨եց նրա ծանր հոգեվիճակին: Առանց Գալայի‘ իր կյանքի իմաստի, նա ապրեց յոթ տարի‘ այդ ընթացքում ոչ մի կտավ չնկարելով…
Պատահական ոչ մի կտավ կյանք չի դառնում:
You must be logged in to post a comment Login